Zoals een cocon van een zijderups met daarin een kleine wereld. Zo voelde het, die week samen in het bos. Mijn eerste eigen retreat. Samen met mijn lieve, getalenteerde vriendin Evi. Een droom die in vervulling gaat. Een roeping, al gebruik ik dat woord niet graag omdat ik dan aan guru’s moet denken en daar heb ik niet zoveel mee.
De jongste belt me af en toe. Voor een code in mijn mailbox. Of om te vragen wat ik daar doe met ‘mijn cult’. Ik zeg hem dat we een hele dag naakt door het bos rennen en liederen zingen in een vreemde taal. Dan grinnikt hij en ik stel me zijn levendig puberbrein voor.
Wat we er doen is groter dan wat je kan vatten in woorden. Als je van buitenaf kijkt zie je een groep vrouwen die bij het ochtendgloren samen yoga doen, Innerdance sessies volgen op een matje of mediteren bij zachte muziek. Een berg beklimmen, afdalen in een grot of hand in hand de ijskoude rivier induiken. Een lach en een traan. Dansend tussen dwarrelende bloesems of zingend rond de grote eettafel. Lange gesprekken voor de open haard met tranen van het lachen.
Echter, de magie ontstaat in het onzichtbare. Daar waar de soundscapes je lichaam wakker trillen en stress, trauma en oud verdriet naar boven doen drijven. Daar waar je kwetsbaarheid je kracht wordt. Daar waar je je veilig en gedragen voelt door anderen zodat je de rauwe plekken recht in de ogen durft te staren. Daar waar er tussen alle harten in de cocon een rood draadje wordt gesponnen dat ons blijvend zal verbinden. Want wie gisteren nog een onbekende was, is bij het afscheid een deel van je leven geworden.
Het voelt als iets ouds. Iets dat mijn lijf zich herinnert van ver over generaties heen. Ik vraag me af of dat gezamenlijk helen in een groep iets is dat de mens vroeger al deed maar dat werd verbannen toen andere, meestal religieuze, praktijken hun intrede deden? Ik stel me een groep holbewoners voor die rond een vuur dansen, het dierenrijk uitbeeldend en tegelijk hun innerlijke demonen verdrijvend. Want ondertussen weet iedereen dat ingehouden kreten en tranen gaan etteren en dat het zo’n deugd doet om je eens helemaal te laten gaan op het ritme van opzwepende muziek zonder nog na te denken of je haar nog goed zit of je borsten en billen niet teveel rondzwiepen.
Enkele dagen later sta ik te koken in de keuken waar ooit Dora Maar een koffie maakte vooraleer ze zich klaarmaakte om zich op haar mobilette naar de kerkdienst van Ménerbes te begeven. Een interessante vrouw en artieste maar vooral bekend als de minnares en muze van Picasso. Een liefde die haar fataal zou worden en waar ze nooit overheen kwam. Na hun scheiding leefde ze als een kluizenaar en dreef van een linkse anti-oorlogsactiviste af naar de rechtse kant van het spectrum.
Mocht zij een groep mensen zijn tegengekomen waar ze haar gevoelens de vrije loop had kunnen laten, waar ze het juk van een onbereikbare en controlerende man van zich had kunnen afschudden, zou ze dan een tweede adem als artieste gevonden hebben? Minder mensenschuw en verbitterend haar laatste jaren gesleten hebben?
Terwijl ik boven de dampende kookpotten hang droom ik even weg. Luide muziek schalt doorheen Dora’s huis en in haar tuin is er een groot vuur. Het huis vult zich met dansende figuren die grote schaduwen werpen op de oude stenen muren. Zingend geven we Dora haar stem terug en met z’n allen maken we de meest indrukwekkende kunstwerken. Guernica van Picasso valt erbij in het niets.
Bijna wil ik aan de ‘the board of the foundation Maison Dora Maar’ vragen of ik haar huis mag gebruiken voor een volgend retreat want de mogelijkheden en thema’s borrelen vlot naar boven. Maar bij het aanzicht van de filantropische weldoeners met hun bijpassend ego berg ik mijn ideetjes weer snel op. Er is een reden waarom vrouwen deze oude rituelen uitvoeren diep in het bos of half onder de grond in een grot. Dat nog niet iedereen hier klaar voor is mag duidelijk wezen al vraag ik me dikwijls af wie er nu het gekste is: de brullende koning met zijn masker van zelfbruiner en het knalgele strooien dak of de vrouwen die door zichzelf in de ziel te durven kijken, van de wereld een betere plek maken?
Zoals verschenen op: auparleur.be