Tot de laatste minuut was ik bezig met verf van de ‘tomette’ tegels te krabben maar het is ons gelukt, ons nest in het bruisende Marseille staat er. De dagen nadien krijg ik nog regelmatig complimenten over mijn volumineus kapsel, die neem ik met dank in ontvangst maar ik meld er niet bij dat dat het stof is dat ik er maar niet uitgewassen krijg. Maar ik draag mijn stofsuikerspin met trots en zie het als een medaille voor ons harde werk.
Een vriendin vraagt ons: ‘dit zal wel de laatste grootste verbouwing geweest zijn, niet?’ maar daar zijn we nog niet zeker van. Na elke bevalling zei ik: dit nooit meer, en na elk kind dat uit de pampers was zei Bert: dit nooit meer. Maar het werden er toch drie. En het aantal bouw- en renovatieprojecten is ondertussen niet meer op twee handen te tellen.
Vooralsnog moeten we bekomen want ook al voelen wij ons nog jong en fit, we kunnen niet meer ontkennen dat zo’n fysiek werk er harder inhakt dan 21 jaren geleden toen we onze eerste grote verbouwing uitvoerden: de creatie van ons restaurant De Walrus.
Mijn verkoudheid is eindelijk vertrokken maar nu ligt Bert boven in bed te bibberen met iets griepachtig. Ik zorg voor thee met citroen, gember en honing. En preisoep met veel look. En ik stook de houtkachel op want buiten wakkert de wind aan en drommen steeds meer grijze wolken samen. De komende dagen voorspellen ze veel regen en dat is balen want we wilden onze bankrekening weer aanzuiveren met allerlei buitenwerk. Maar misschien is dit ook wel een teken dat we het even wat rustiger aan mogen doen.
Ik bijt me vast in enkele administratieve uitdagingen waar ik een hekel aan heb. Zo ontdekte ik dat de energiemaatschappij ons extra betalende diensten in de nek heeft gedraaid en we nu enkele honderden euro’s extra moeten betalen. Ik dacht deze al een jaar geleden geannuleerd te hebben maar aan de telefoon verneem ik dat dit weer andere diensten zijn. En dat ik daar allemaal protest had tegen kunnen aantekenen zoals beschreven in de Algemene Voorwaarden, een document van 500 pagina’s dat je bij de aansluiting van je abonnement via je email ontvangt.
Of de telefoonverzekering die ik me op een hele sluwe manier liet aansmeren in de Fnac. Mijn telefoon was die ochtend tijdens het tandenpoetsen van het lavaborandje getotterd en het scherm in duizend barstjes gebroken. Midden tijdens de verbouwingen, met een deadline in je nek en snot dat alle kanten opvloog, snelde ik vol verfvlekken de Fnac binnen. Het scherm vervangen zou me al evenveel kosten als een nieuw exemplaar dus viste ik snel een nieuw model van het rek en repte me naar de kassa. Daar begon de vlotte verkoper over 30 dagen gratis een verzekering die ik in eerste instantie weigerde waarop hij naar mijn kapotte scherm wees en me vervolgens betuttelend toesprak: ‘dat kan u beter wel doen madam, dat had u nu ook veel geld bespaard’. Ik gaf dus mijn email en moest de code die ik via sms ontving aan hem doorgeven. ‘En na 30 dagen kan u het heel makkelijk stopzetten via deze website’ en hij kriebelde wat op een folder die hij me met een grote glimlach in mijn handen duwde. En zo liep ik met mijn twee ogen wagenwijd open in de val. Want nu blijkt dat ik met die code heb ik ingestemd dat ze geld voor die verzekering mogen ophalen en op de website kan ik helemaal niets stopzetten, hiervoor moet ik naar een nummer bellen dat ranzig duur is en waar niemand opneemt.
Ik kan me erg druk maken in zulke zaken, omdat het zo’n David en Goliath verhaal is waarbij je als kleine klant tegen een mastodont van een bedrijf moet opboksen die zich verstopt achter vlotte en sluwe verkopers en een administratieve rompslomp waarvan je gaat janken. ‘Uiteraard is dat de bedoeling’, zegt een vriendin die ooit voor een callcenter werkte waar ze mensen te woord moest staan die zonder het te beseffen bij hun mixer van 35 euro een verzekering van 15 euro per maand afsloten en daar pas jaren later achterkomen.
Nadat ik mijn hartslag en mijn stem uit de hogere versnellingen heb weten halen, beslis ik dat het welletjes is geweest met die administratie en dat ik in bad nog wat stof ga afweken en naar filmpjes kijken van Belle, daar word ik direct weer vrolijk van.
Zoals verschenen op: auparleur.be