Zoals ik al eens eerder neerschreef, Valentijn is niet aan ons besteed. Wij proberen elke dag de liefde te vieren, die zit immers overal een beetje verstopt, je moet gewoon wat oplettend zijn. Ik luister naar een geluidsopname van Bert. Originele complimentjes laat ik hem inspreken op mijn telefoon. Zo kan ik er altijd naar luisteren en kan ik me op elk moment een blozend Valentijntje wanen. ‘Ma petite boulette d’amour’ is mijn laatste aanwinst en ik gniffel tijdens de replay.
Ik maak naar jaarlijkse gewoonte een fotoportret van onze jongens. De eerste keer dat er geen protest is en ze spontaan, vrolijk in de lens kijken. Eéntje glanst en straalt want zijn hart is vergroot nu er een meisje is komen bijwonen. Niets zo mooi om twee jonge mensen zo liefdevol naar elkaar te zien kijken, zo zorgend met elkaar te zien omgaan. Ze moeten beiden pijnlijke lachspieren hebben want die brede glimlach krijg je met niets meer van hun gezichten. Hun roze wolk is zo aanstekelijk dat ik ook vlinders voel in mijn buik en ik meer dan anders zin heb om Bert op te fretten.
Bellissima maakt dit jaar deel uit van het portret, dat stelden de jongens voor want zij heeft al onze harten gestolen met die twee halve voorpootjes van haar. Zijzelf heeft enkel oog voor die nieuwe wereld buiten die zich aan haar ontrolt. De wind speelt door haar vacht en sidderend trekt ze haar neusje op. Haar ogen nog wijder dan gewoonlijk gericht op alles beweegt. De lentegeur is onmiskenbaar aanwezig en de vogels bevestigen dit met luid gezang.
De hortensia heeft groene knoppen, de blauwe lis steekt voorzichtig zijn hoofd door de grond en de citroenboom heeft een kleine citroen. Veel te vroeg natuurlijk maar die boom heeft altijd een eigen ritme gehad. Net zoals de dieren is hij een afdankertje dat zielig en verlept naar me keek in de plantenzaak. Met z’n grillige vorm en nog twee blaadjes om zijn lijf koos ik hem tussen alle volle bomen uit. Hij kroop al drie keer door het oog van de naald en verhuizen vindt hij vreselijk maar nu bedankt hij me midden februari met een citroentje.
Dromend wandel ik met de hond door het bos. Een indrukwekkend jaar spreidt zich voor me uit met studies, een eigen retreat, table d’hôtes tussen de wijnranken en veel schrijfwerk. In dit leven dingen kunnen en mogen doen die je graag doet zijn een groot geschenk. Ik ga dat alles met veel liefde omarmen. Omdat het kan. Elke dag.
Zoals verschenen op: auparleur.be