Het ziet eruit als een scène van een film met Louis de Funès. Een politieagent die zich achter het bordje met onze dorpsnaam probeert te verschansen en door een verrekijker piert en drie collega’s die aan de overkant achter het bushokje staan. Pas als de ene ‘soixante douze’ roept naar zijn collega’s en die drie samen op de weg springen om de aankomende wagen aan de kant te zetten, begrijp ik dat ze snelheidscontroles uitvoeren met zo’n ouderwetse snelheidsmeter.
De vier politieagenten die ons dorp rijk is moeten natuurlijk ook wat om handen hebben. Hun hoofdbezigheid is met de armen gespreid plaatsnemen op het zebrapad tijdens de open- en sluitingstijd van de dorpsschool en dat is af te lezen aan de ronde buiken die ze met ingehouden adem moeten intrekken om zich te verstoppen willen ze iemand betrappen op snelrijden.
Als ik voorbijrijd en zij glimlachend ‘bonjour’ knikken vallen ze even uit hun rol en hun buik weer in zijn oude plooi. In een dorp kent iedereen elkaar, ook de politieagenten, want de kinderen zitten samen op school en op de jaarlijkse kermis sta je naast elkaar te vechten met een ‘barbe à papa’.
Al blijf ik sinds de opdringerige politieagent in de Ardèche altijd wat op afstand. Die man hield me om de haverklap tegen en nadat hij mijn rijbewijs, verzekering, identiteitskaart, reserveband, fluo vestje en gevarendriehoek had gecontroleerd begon hij vragen te stellen over mijn relatiestatus, of ik kinderen had, welk werk ik deed en wat mijn lievelingskleur was. Neen, die laatste verzin ik erbij maar ik werd er wel steeds ongemakkelijker van, vooral omdat wanneer hij achter het stuur Bert ontwaarde, een zuur gezicht trok en hem snel liet doorrijden. Ik reed soms twee dorpen verder, om via de andere kant tot aan de supermarkt te geraken omdat ik bang was voor zijn volgende vraag.
Maar deze vertoning in Nans-les-Pins doet me gniffelen en dat is deugddoend want voor de rest pruttelen er op deze grijze dag veel zwarte irritaties onder mijn hoofdpan. Tja er is Trump en: “zo erg kan het toch niet zijn?” En ook: “Musk deed geen Hitlergroet, dat is totaal verkeerd begrepen!” Of nog: “waarom zou het een probleem zijn dat mensen die ongevraagd over gigantische bergen privé data van ons bezitten knuffelen met zo iemand als Trump en dat ze in koor de grootste onzin uitkramen?” En naast donkere gedachten ook veel vragen waar geen antwoord op volgt: waarom hebben we met Meta, zoals iemand het op de redactie van AuParleur zo goed omschreef, het Paard van Troje binnengehaald en hoe geraken we daar nu weer van af?
Gelukkig is daar alweer het rond punt waar op een dag ineens een oud mannetje op een muur in een wit plastieken stoel plaatsnam en sindsdien naar de automobilisten zwaait. Als je terugzwaait krijg je er een glimlach bovenop. Er zijn dagen dat ik wat zottekes doe en twee rondjes rijd. Dan lacht hij zijn tanden bloot en het kleine kind in mezelf zit op de draaimolen. Nu het kouder is moet hij soms verstek geven maar hij heeft een groot hart in stenen en kiezels laten aanleggen op zijn stuk grond naast de rotonde. En van dat soort kleine gebaren word ik vrolijk met een vleugje gelukzaligheid en een druppeltje hoop.
En voor iedereen die me een zweefteef vindt, ik daag jullie uit om eens diep in jezelf te kijken, want achter dat schreeuwerige ego met zijn meningen, trauma’s en de driftbuien van een klein kind, ontdek je dat de grootste menselijke drijfveer wel degelijk liefde is. En mochten we allemaal ons wat meer laten leiden door die drijfkracht, we zouden in een totaal andere wereld leven. Want ‘at the end of the day’ zit er in ons allemaal een zweefteef en ik zou zeggen: omarm ze maar eens goed!
Zoals verschenen op: auparleur.be
Amai amai, daar krijg ik natte ogen van. Heerlijk om je stukjes nu gewoon in mijn mailbox aan te treffen en er geen enkele meer te hoeven missen. Had ik dat eerder geweten! Of is dat een recente service, vraag ik mij af. C’est de l’or hoe en wat je schrijft en zo herkenbaar als mede-immigrant in een ander dorp in de Zuid-Franse heuvels, op 700km van bij jullie, veel te ver zonder auto want het openbaar vervoer hier is niet wat het in België is. We blijven warme tintelingskes voelen en zien en maken, hee!
Zeker lief Bicske, wij blijven tintelen tot we over de horizon verdwijnen en dan nog. Love you
En je kon je altijd al inschrijven maar weinig mensen weten dat denk ik, mss moet ik dat eens kenbaar maken. Goede tip
<3