Terwijl ik dit schrijf bevind ik me in het midden van mijn reis tussen het met zon overgoten Marseille en het bewolkte, koude Antwerpen.
Door de glazen deur zie ik een vrouw met korte grijze haren zich uitstrekken en haar lichaam in allerlei bochten wringen. Naast haar loopt een vader zenuwachtig op en neer met een baby die duidelijk genoeg heeft van het lange stilzitten. Onze treinbegeleider heeft zonet drie paar plastieken handschoenen over elkaar aangetrokken om het sanitair schoon te maken dus de vader van de baby is niet meteen van plan om zijn jengelende kind op de grond te laten rondkruipen. Hij wiegt haar op zijn heup van de ene naar de andere kant, bijna synchroon met de heupwiegende vrouw naast hem die nu een hoelahoep beweging doet zonder hoelahoep.
De treinconducteur verblijdt ons te pas en te onpas met een praatje door de parlofoon:
‘Dat het hem spijt dat het in Lyon regent, dat hij het graag anders voor ons had gewild maar er niet zoveel aan kan doen. Maar ook dat we niet mogen vergeten dat roken verboden is op de trein. Geen cigarette, vaporette, sigarenette… eigenlijk mag niets op de trein dat eindigt op -ette, uiteraard wel een Juliette of een Colette.’
‘Dat het er misschien zielig uitziet, die gemuilkorfde honden, maar dat hij wel begrijpt waarom dat verplicht is op de trein want gisteren is hij zelf nog in de kuit gebeten door een hond. Neen, niet op een trein, maar zomaar ergens in Marseille want het was zijn vrije dag.’
Tegen het middaguur roept hij rond: ‘dat het misschien een fijn idee is mochten we nu allemaal gaan eten, dat het toch gezelliger is dan iedereen apart. En dat zijn vrouw een appeltaart heeft meegegeven met vanilleyoghurt. Wie zin heeft om te proeven mag langskomen in wagon 4.’
Ik maak van de gelegenheid gebruik om werk en studie in te halen. Ik doe een oefening waarbij ik energie opwek in de rootchakra en naar boven laat bewegen. Met rustige ademhalingsoefeningen houd ik de energie vast en laat hem weer stromen. Een soort van vergevorderde bekkenbodemtraining. En ik gniffel in mezelf want eigenlijk weten we als mens nooit waar iemand mee bezig is. Ik zie er waarschijnlijk heel rustig uit maar de energie golft doorheen mijn lijf.
Alles om me af te leiden van de de afstand die tussen mij en mijn dierenkind steeds groter wordt. Ik heb ondertussen al vijf keren op haar instagram gekeken (uiteraard heeft ze nu ook al een eigen account) naar foto’s en filmpjes en dan stroomt de energie nog veel meer. Wat een atoombom aan liefde kan zo’n klein pluizenbolletje opwekken. Ook deze ochtend kropen die grote slungels van ons even het bed op, neen, niet om met ons te knuffelen (ben je gek?!), maar om Belle te aaien voordat ze naar school vertrekken. Ze staat op ieders aandachtslijstje helemaal bovenaan.
Al even spannend vind ik het om de weg naar mijn eigen nest te zien inkorten. Vandaag wordt mijn moeder 82 jaren oud en haar klavertje vier, haar dochters, zakken van heinde en ver af naar het moedernest om de liefste mama te vieren. Het is jaren geleden dat wij nog eens met z’n vijven samen kwamen. Op haar schouw staat een foto van ons samen maar die is zeker al twintig jaren oud. We leven dan ook nogal verspreid, er zijn ondertussen elf kleinzonen, er is al eens iemand ziek en soms rommelt het, zo gaat dat in grote gezinnen.
Maar dit jaar lijkt de reünie te gaan lukken. Met mijn camera in de aanslag zodat mama een meer recentere foto op haar schouw kan plaatsen van haar nog steeds zeer levendig en krioelend nest. In mijn verbeelding zie ik ons allevier luid spinnend met ons hoofd op mama’s schoot en zij die ons door de haren streelt en een verhaaltje vertelt. Sommige zaken vergeet je immers nooit en blijven je hart met liefde vullen.
Zoals verschenen op: auparleur.be