Soms voelt ge u verlamd. Dan staart ge naar het scherm en voelt ge helemaal niets meer. ‘Jij zoned compleet uit’ omschrijven de jongens me als ze me zo voor de televisie aantreffen. ‘Numb’. Neergeslagen.
Met de overwinning van Trump als oranje kers op de taart. Niet dat het u verbaasde, ge hadt niet hetzelfde shock gevoel van 8 jaren geleden, maar dat maakt het misschien net erger?
Op een gegeven moment voelt ge u moedeloos, alsof ge het opgeeft, alsof het u allemaal niets meer kan schelen en ge denkt: ‘laat het dan allemaal maar naar de kloten gaan. Ik laat alles los.’
Andere momenten ziet ge hoopvolle dingen en beseft ge weer dat ge u op het goede moet concentreren en dat vergroten en verspreiden. Dat ge vanuit dat verzet ook nog heel veel kunt veranderen. En dat als het allemaal teveel wordt ‘daar buiten’ dat ge het weer klein moet maken. Naar uzelf terugkeren, naar uw nest, naar uw klein wereldje. Daar herbronnen en dan weer met volle kracht vooruit om te proberen zoveel mogelijk goede zaadjes ‘daar buiten’ te planten.
Op momenten dat de energie weer stroomt wilt ge ook begrijpen. Want wie zijt gij om te denken dat uw kijk en visie op de zaken de enige ‘juiste’ zijn? Wat ziet ge over het hoofd? Vanuit welk geprivilegieerd kader zit ge naar uw navel te staren? Wie of wat begrijpt ge niet? Al zullen sommige zaken voor altijd onbegrijpelijk blijven. Mensenrechten terugschroeven? Echt waar?! Geweld gewoon worden? Jamais!
Zijn dit de golven van de geschiedenis? Van het leven tout court? Want wij hebben nu een lineair denken maar ooit dachten wij ook cyclisch. Misschien doen we niet 1 stap vooruit en 2 achteruit maar gaat het continu op en neer? Waar gaat het eigenlijk naartoe? Wat is het leven? Maybe this too shall pass? De steeds terugkerende grote vragen die onbeantwoord blijven.
En dan verspreek ik me, in een sms aan Bert: ‘waar ligt de verlangdraad?’ En mijn nieuwste troetelnaampje is geboren. En dat het op mijn lijf geschreven is: ik voel me één kluwen van verlangdraad op die moedeloze dagen. Verlangen naar een betere wereld. Maar ook na al die jaren nog een groot verlangen naar Bert, want in zijn armen vervlochten is de wereld ‘daar buiten’ een wazige vlek op de achtergrond en viert de liefde hoogtij. Laten we vooral voor iedereen heel veel verlangdraadjes blijven spinnen, waar we ons aan kunnen blijven optrekken en die onze harten verbinden.
Zoals verschenen op: auparleur.be