Soms is het leven gewoon k*t!

Soms is het leven gewoon k*t. Dat mag ook al eens gezegd worden vind ik.

De afgelopen maanden waren heel zwaar. Van de roze wolk van de eerste jaren schoot niet meer veel over. Dat simpele leven in de bergen werd een nachtmerrie.

Zelf een nest bouwen werd een loodzware opdracht en het einde leek steeds verderaf.

Met weinig geld overleven werd een grote opgave. Soms durfde ik mijn bankrekening niet meer te bekijken. Ik zou het wel merken als de centen op waren als ik met het schaamrood op de wangen de boodschappen zou moeten achterlaten in de supermarkt.

En er moest ineens zoveel worden toegegeven waar ge al zo lang tegen gevochten had.

Dat ge zo graag een plattelandsmeisje zou willen zijn die het geen reet kan schelen om elke dag in berg bottinnen of birkenstocks rond te huppelen. Maar die schone fijne hakjes schreeuwden me steeds harder toe vanuit een bestofte schoenkist.

Dat niemand hier opkijkt van kleren met vlekken en gaten en bedekt met hondenhaar maar dat ge zelf toch stiekem aan het dromen zijt van uw jumpsuit met open rug en dat sexy zwart jurkje met bandjes in de nek dat ge niet eens meer weet liggen.

En dat ge soms zelf ook eens iets anders wilt aanschouwen dan gebatikte T-shirts, lange wijde jurken waar geen onderbroeken onder worden gedragen of groezelige dreadlocks. Ieder doet zijn ding en over smaak en goesting valt niet te twisten maar soms wilt mijn oog ook wat, of toch iets anders.

En dat gij het wel fijn vindt om uw benen te scheren, uw haar bij de kapper te laten verwennen en uw nagels in een hip kleurtje te zetten.

En dat ge ooit een avontuurlijke wereldreizigster waart die helemaal alleen de verste delen van de wereld bezocht maar dat met uw heel gezin ergens een nieuw leven beginnen totaal niet hetzelfde is.

Dat ge uzelf dan wel een wereldburger vindt maar dat de mensen in België toch op zoveel vlakken dichter bij u staan. Dat culturen nu eenmaal een onuitwisbare indruk achter laten in elk van ons, of we dat nu willen of niet. En dat dat vreselijk kan trekken die wortels. U ontworteld voelen maakt een mens onzeker en klein en ge hoort er toch nooit helemaal bij.

En een andere taal. Mijn god, wat een rijkdom om vele talen te spreken maar als dat allemaal in het begin niet zo vlot dan is taal de grootste kloof tussen mensen. Als ge van een vlotte babbelaarster verandert in een timide klein vogeltje dat amper haar mond durft te openen uit schrik om met blozende wangen een fout te maken dan is dat echt niet leuk. En als ge van uzelf het gevoel hebt dat uw taalniveau dat van een vierjarige benadert dan voelt ge u niet herkend, niet gezien, niet gehoord. En zo blijft ge in cirkeltjes rondlopen.

En dan belandt ge in een isolement want uw conversaties overstijgen nooit de dagelijkse uit beleefdheid gevoerde praatjes over het weer : ‘Comme il fait beau aujourd’hui’ of ‘Comme il fait froid’. ‘Allez, à bientôt, bonne journée’. Zoiets.
En wat wilt ge dan dicht bij uw familie zijn. Bij uw vrienden. Uw nest. Om eens goed te kunnen zagen over hoe moeilijk het allemaal wel niet is. Om dan opgelucht en gesteund weer verder te kunnen gaan. ‘Maar nee, aan uw gezin hebt ge toch genoeg?’ Nougatballen ja! Uw gezin is uw rijkdom maar is niet uw hele leven. En natuurlijk is er niet genoeg geld om even over en weer te reizen. Zo’n simpel leven kan ook een gevangenis worden.

En dan durft ge al eens uit elkaar te groeien. Dan gaat een hart op wandel. En dan wordt die vreselijk lange winter met z’n allen in zo’n mini huisje helemaal ondraaglijk. ‘t Is alsof die koude en die donkerte die het huis al vanaf een uur of vijf omarmt in uw hoofd komt te zitten en uw nek omklemt. En ge verlangt naar vreugde, naar licht, naar luchtigheid, naar schoonheid, naar liefde. En dat alles is nu net niet wat ge krijgt. Omdat het leven soms gewoonweg k*t is.

En dan staat ge ‘s morgens niet op met een blik die die bergen en die natuur vol liefde aanschouwt. Want een berg is ook maar ‘een berg’ en een boom is ook maar gewoon ‘een boom’.

Dus ge sleept u door de dagen want de kinderen zijn er natuurlijk ook nog en er moet eten op de tafel. En de dieren willen streeltjes en dat huis moet af. En er moeten centen verdiend worden. Maar ik word zo moedeloos van al dat wroeten en werken en nieuwe dingen uitvinden om een boterham op onze plank te krijgen want het lijkt allemaal geen zoden aan de dijk te brengen. En schrijven lukt al helemaal niet meer. Wie wilt er immers bittere gal door zijn strot geduwd krijgen?

Dus ge doet wat ge moet doen maar er doemen steeds meer stemmen op in uw hoofd, of dit niet het moment is waarop je de handdoek in de ring moet gooien? When is enough, enough?

Maar het leven heeft ook zo zijn eigen logica en volgt zijn eigen wetten. Als ge het gevoel hebt dat ge niet meer vooruit kunt maar ook niet meer achteruit. Als het enigste wat ge doet is u vastklampen aan een laatste strootje om niet in een diep gat te glijden. Als ge met uw laatste krachten alles probeert bij elkaar te houden. Dan soms geeft het leven u iets terug. Zomaar. Ge hebt gesmeekt en gebeden en ge werd niet gehoord, of toch?

Bij mij borrelde er ineens weer wat kracht en geloof vanbinnen. ‘t Was een zielig miezerig straaltje in het begin en ik had er niet veel vertrouwen in dat het iets te betekenen had. Maar het werd stilaan groter. En plots kijkt ge rondom u heen en ziet ge weer mogelijkheden. En die bergen en bomen krijgen hun kleur terug. En Bert wordt weer mijn schitterende rosse Viking waarmee ik samen aan het roer sta. En ik vind leuk werk. Heel snel. En op datzelfde moment vliegen de koekenbestellingen me rond de oren. Van Marseille tot Bordeaux, van waar komt dat ineens? Er is gewoon geen tijd meer om te kniezen. En vriendschappen worden dieper. Omdat miserie mensen nu eenmaal dichter bij elkaar brengt. En daardoor groeit ook mijn vocabulaire. Plots zit ik in ‘t Frans over mijn diepste zielenroerselen te praten. En word ik gevraagd om mee te werken aan een kunstproject. Mijn tekst in het Frans, stel je voor!

En ja, ons huis. Zelfs half afgewerkt is het een pronkstuk. ‘Plus jamais de ma vie’ dat ik me nog aan zoiets zal wagen maar God, al dat bloed, zweet en tranen, maar ook al die schone momenten en die helpende handen die daarin verweven zitten, het kan niet anders dan het schoonste huis van de wereld worden. Of toch dat van onze wereld. Die wereld van Bert, mezelf en mijn drie jongens die zo de moeite waard is om voor te vechten. En we zeilen vol moed de zomer tegemoet! Peace!

9 replies on “ Soms is het leven gewoon k*t! ”
  1. Ontroerend, aangrijpend, …. en heel veel knuffels voor jullie “gezin”!
    Dromen over…, het mag … blijf dromen en blijf doorzetten ! Onthoudt dat het leven kan bestaan uit donkere diepe dalen en ook daar leer je van en ook dat heeft positieve kanten, zoals meer diepgang in vriendschap, relaties …. en krijgt het leven weer meer kleur ! Blijven schrijven, het is een van de heilzame uitlaatkleppen, ik spreek uit eigen ondervinding. Blijven schrijven, hoe k*t die woorden ook zouden klinken …
    Veel kracht en moed aan U, Bert en jullie drie dappere zonen.

  2. Swaanie, het leven heeft zijn ups and downs, da’s compleet normaal! Maar toch hoop ik dat je ginder ook goeie vriendjes zal maken waarmee je wél eens een hakje en een mooi jurkje kan aandoen en gewoon eens goed kan lullen over de vooze maar ook grappige en leuke dingen in ‘t leven….Enneuh: u NOOIT schamen dat je een andere taal nog niet volledig beheerst; gewoon pràten met alle fouten hier en daar want alleen zo leer je die taal écht spreken! En plus: je moet maar denken: kunnen zij Nederlands of -god forbid- Engels??? Voilà! 🙂 🙂 Keep up the spirit hon… en tot in september! xxxx

  3. Hey,
    Soms is het leven inderdaad k*t.
    Ik ben blij te vernemen dat het jullie beter gaat.
    Vergeet niet om af en toe een beetje tijd voor jullie tweetjes uit te trekken, belangrijk.
    x
    Eva

  4. Mooi dat je weer moed hebt en jullie weer zonniger naar voren kijken. Ik vond het al heel lang stil. Aan mijn huis ben ik inmiddels 16 jaar bezig. Dromen zijn groot, gebruiksgemak huis een stuk minder. Maar geen haast maken en jezelf ook tijd gunnen te genieten van kleine sprongetjes voorwaarts houd bij mij de moed erin.
    En verder schijnt dit een fase te zijn waar veel emigranten na een paar jaar doorheen gaan. Tenminste dat lees ik her en der. Enne taal? Je zou lachen als je mij hoort spreken, maar met handen en voetten kom ik er ook. Al is dat voor zieleroerselen natuurlijk zwaar tekortschietend.
    Houd de moed vast en kijk soms eens om naar de bergen die jullie al verzet hebben. Dat kunnen maar heel weinigen!

    Jeroen B, 62

  5. Het zijn de moeilijkste gebeurtenissen in het leven die de meeste wijsheid in zicht heeft en de moed geven om verder te gaan ♥ goe bezig toi toi aan iedereen

  6. Life will be beautiful for those who fight and don’t give up!
    Jullie zijn goed bezig ginder,blijf erin geloven en alles komt goed
    Love you guys!

Leave a Reply to Eva Van Gorp Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.