Swaane krijgt slecht nieuws van het thuisfront (Charlie 11)

Een heerlijke zwoele zomeravond. Met bezoek uit België zitten we op ons terras met het prachtige uitzicht. We zijn zo gelukkig. Eindelijk een plaatsje gevonden in het onmetelijke Frankrijk. Terug in een comfortabel huis. Vrienden die toestromen. Een nieuw leven is uit de startblokken geschoten en we zijn omvangen door een euforisch gevoel.

Onze luidruchtige gesprekken worden onderbroken door een plotse telefoon uit België. Bert heeft zijn vader aan de lijn. Zijn gezicht verbleekt. De gesprekken vallen stil. Het nieuws slaat in als een bom. Kanker in de longen. Kanker in de hersenen. Kanker in de bijnieren. Muisstil zitten we aan tafel. Niemand durft elkaar aan te kijken. De omgeving verliest zijn mooie warme gloed. De tijd staat stil.

Binnenin me gaat een alarm af. Een onheilspellend geluid dat steeds dreigender wordt. En luider. Ik denk aan mijn zieke vader. Die leeft al enkele jaren met een hersentumor. Hoeveel leed kan je eigenlijk tegelijk aan?

Er verschuift iets. Het onbekommerde, gelukkige gevoel is voorbij en golven van angst, verdriet en paniek overspoelen ons. Frustratie en boosheid sluipen door ons lijf. Geen hoop, al heeft de vader van Bert er bergen van. Elke dag verscheurd door de duizenden kilometers die ons scheiden van onze stervende ouders. Zijzelf juichen ons nieuwe leven toe. Ze vinden het allemaal prachtig en ‘Nee, jullie moeten zeker niet terugkomen’. Maar het schuldgevoel blijft knagen.

Er breekt een chaotische tijd aan. Veel heen en weer gereis. Dagelijks telefoneren. Je leeft in Frankrijk maar je hoofd en hart vertoeven in België. Een nieuw leven opstarten blijkt een hele onderneming als je tussen twee plekken bungelt.

En je verstaat elkaar zo goed. Je zit in een zelfde soort boot. En toch is het zo’n verschillend verhaal. Soms roei je naarstig samen, dan drijf je weer ver uit elkaar. De kinderen stellen vragen over de dood en de hemel. Met grote ogen kijken ze naar al dat verdriet en die vele tranen. Het definitieve karakter van de dood ontgaat hen. De opa’s gaan gewoon naar een andere plek waar ook onze dode hond nu woont. En of ze iets kunnen meegeven? Je zou zelf ook zo willen denken. De dood die geen angst inboezemt maar gewoon een dagelijks feit is. We kunnen soms zoveel leren van onze kinderen.

En voor hen doe je zo normaal mogelijk verder. De meeste tranen laat je pas na bedtijd en de moeilijke gesprekken met stervenden voer je in het duister. ‘s Morgens stap je monter uit bed ook al heb je een nacht liggen woelen. Want voor die drie jongens is elke dag nog één groot feest en is dit plattelandsleven een nieuwe wereld waarin ze keer op keer op ontdekkingstocht gaan. En stilaan nadert de eerste schooldag…

Zoals verschenen in Charlie 2015.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.