Eeuwenoude breuklijnen en lijmende koekjes

Het zijn verkiezingen. En zelfs in zo’n klein dorp als Nozières, in een commune met amper 271 inwoners zorgt dat voor heel wat commotie. Mijn idyllische dorp blijkt ineens uit twee kampen te bestaan. Daar waar ik altijd perfecte harmonie zag blijken er eeuwenoude breuklijnen te bestaan. En deze worden nu pijnlijk zichtbaar. Oude familievetes. Oude burenruzies. Niemand lijkt nog te weten waarom en wanneer deze twisten ontstaan zijn maar ze zullen we iets met water en land te maken hebben gehad. ‘Of een verboden liefde?’ denkt de romanticus in mij dan stillekes.

Wat het ook moge zijn. Ineens bestaat er in het dorp zoiets als ‘rechts’ en ‘links’ en bestoken beide zijden elkaar met modder. Er doen complot theorieën de ronde: er wordt glas voor mijn deur gelegd. Er is bangmakerij: jullie zullen jullie biscuiterie verliezen.

Er wordt zwaar campagne gevoerd: elke lijst probeert boerderij na boerderij binnen te halen.

De sfeer wordt grimmiger en wij krijgen een zak vol hondenstront kado van de buren. Want ja natuurlijk, het loopt hier vol loslopende honden maar de stront die op hun terrein ligt kan alleen maar van ons zijn. Ze hebben nog nooit geprobeerd om met ons te praten maar plaatsen wel een hek tussen de twee terreinen. Een daad van stille agressie, zo ervaar ik dat. Ik voel me voor ‘t eerst een vreemdeling. Een ongewenste buitenlander.

En we hebben hier ondertussen behoorlijk wat vrienden maar velen van hen zijn ook ‘niet van hier’. Want ook Fransen uit Parijs worden hier als ‘vreemd’ beschouwd. Sommige Ardèchois zijn nog nooit naar de zee geweest, laat staan naar een grote stad zoals Parijs. En een ander land is al helemaal ondenkbaar. Eeuwenlang waren het enkele grote families die hier het leven deelden. Je trouwde met een huwbare kandidaat uit een dorp verder en dat was het. Zo bleven grond, water en beesten binnen dezelfde gemeenschappen.

En ik kan me er wel iets bij voorstellen dat al die vreemd geklede, anders pratende en kleurrijke tropische vogels uit alle windstreken hier voor angst en wrevel zorgen. Dat mensen liever hebben dat alles rustig bij het oude vertrouwde blijft.

Maar zij weigeren te zien dat nieuw bloed ook nieuw leven laat stromen in dorpjes en gehuchtjes die anders ten dode staan opgeschreven.

Is het doemdenken of is het nu echt stiller in de straten? Verbeeld ik het me nu of zeggen sommige mensen plots geen ‘goedendag’ meer?

De angst slaat me met momenten om het hart. Zou onze droom van korte duur zijn?

De verslagenheid is groot als ‘de andere kant’ wint en sommigen reageren heel dramatisch. ‘Ik ben hier weg. Onder zo’n rechts bewind wil ik niet leven. Nu is het gedaan met de openheid.’

Maar Bert en ik besluiten om ons niet te laten doen. Allochtoon of niet. Of we hier nu gewild en welkom zijn of niet, we houden ons hoofd recht en besluiten om positief te blijven. Verzuring bestrijd je het best met optimisme en blijdschap.

De opening van onze kleine Biscuiterie Les Rabarines staat al langer gepland voor begin april. En we nodigen gewoon iedereen uit. Openheid tegen verdeeldheid.

Ik ben erg zenuwachtig. Wie weet komt er maar twee man en een paardenkop. We hebben met man en macht gewerkt. Zoveel mensen zijn komen helpen om alles rond te krijgen voor deze grote dag.

Maar mijn zorgen blijken ongegrond. Het is de laatste ambt dag van de aftredende burgemeester. Hij geeft bij ons zijn allerlaatste speech. Een trillend blaadje papier en een wegpinkende traan. Dan is het aan mij en met knikkende knieën geef ik mijn eerste Franse speech. Enkele verzoenende, positieve en hoopgevende woorden.

En dan gebeurt er iets magisch. Iets wat je niet kan forceren, noch kan plannen. Samengepakt in zo’n klein koekenbakkerijtje zijn mensen wel verplicht elkaar weer een hand en drie kussen te geven. En na al dat snoepen en een glas rode wijn wordt dat al eens een schouderklop en een knuffel. ‘En dat Nozières toch wel een geweldig dorp is. Dat het leven hier zo mooi is. En dat we hier nooit weg zullen gaan!’ De tafel wordt opzij geschoven en de beentjes gestrekt tot het laatste kindje onder tafel gekropen en daar in slaap gevallen is.

En het regent complimentjes: dat de timing niet beter kon zijn. Dat de koekjes het dorp weer zullen lijmen. Dat de zoete koekjesgeur die zich soms over het dorp verspreid de mensen gelukkig en vrolijk maakt.

Om de haverklap steekt er iemand zijn hoofd om de deur voor een korte babbel en grabbelt een koekje mee. Kinderen komen na school de potten leeglikken en de kruimeltjes hamsteren. Tijdens de middag komen de mannen die ons huis mee helpen bouwen er eten. En één keer per maand komen we er samen met wat vrouwen en zingen er Franse liedjes.

Een huisje met zoveel geschiedenis, waar de muren zoveel te vertellen hebben, is nu een betoverend peperkoekenhuisje.

8 replies on “ Eeuwenoude breuklijnen en lijmende koekjes ”
  1. Ooooohhhh, Swaane, wat heb je dat weer prachtig verwoord… Ik kan de koekjes bijna ruiken. Zoals alles, zal ook deze biscuiterie een daverend succes worden, dat kan niet anders met jou aan het roer!! Toi toi toi xx

  2. Wat een mooie beschrijving van een vervelende situatie. Je hebt talent!
    Ik hoop jullie spoedig te ontmoeten. Ik sta momenteel boven aan de wachtlijst voor een medische ingreep dus eind april gaat niet lukken.

  3. Ik dacht even dat ik het script van de film Chocolat aan het lezen was, met Swaane in de rol van Juliette Binoche. Ik wens je heel veel succes met de koekjeszaak. En bedankt voor de leuke blog.

  4. Mooi. Het ziet er allemaal heel erg lekker uit. Mijn hart begint sneller te slaan; jawel dat peperkoekenhuisje wil ik graag eens komen bewonderen.

  5. Time heals, komt er in mij op na het prachtig verslag van een stukje turbulent maar boeiend, leven aldaar… dank je voor je openhartigheid.. Het raakt me! <3

  6. Oh, wat leuk! Ik moest denken aan de film Chocolat. Ik heb daar van de week nog aan gerefereerd tijdens een les over voeding. Eten is emotie, eten heelt. Veel succes!

  7. Mooi mooi Swaane. Alsof ik er zelf bij was, en ik krijg al zin in vers gebakken koekjes… Nog heel veel succes gewenst en de groetjes aan heel je gezin!

Leave a Reply to Oma Annie Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.