Het relaas van een gebroken hart.

Niets zo eenzaam als verdriet hebben. Daar had iemand me op de begrafenis reeds attent op gemaakt. Bert en ik allebei geknakte bloempjes. Soms heel dicht bij elkaar, soms zo veraf.

Het liefst in het nest vertoeven van de dichte familie. Allemaal ooggetuigen van de laatste maanden, weken, dagen en uren. Geen woorden zijn er nodig om te zeggen hoeveel pijn het doet. Hoe groot het gemis is. Hoe alles anders is nu. Zo’n grote leegte die papa achterlaat. Iedereen moe, diep diep moe. Voor iedereen staan de laatste momenten op ‘repeat’  in ons hoofd. Zoals bij een bevalling is alles haarscherp geregistreerd.

Er zijn ook geen spelregels voor het rouwen. Geen handleiding. Het is er ineens. En doet met jou wat het wilt. Je ondergaat. Soms denk je verwonderd: ‘hey, dit lukt me wel’ om vervolgens helemaal onverwachts onderuit geslagen te worden.

Dat het nog niet helemaal doordringt blijkt uit het feit dat ik heel de tijd tegen mezelf zeg: ‘dit moet ik eens aan papa vragen’. Zelfs direct na de begrafenis, verwonderd over zoveel dingen die er gezegd werden waar ik zelf geen weet van had. ‘Goh, daar moet ik eens met papa over praten’, terwijl ik de auto instap. Om dan te beseffen dat je achter zijn kist rijdt…

Ik loop in de Fnac op zoek naar het debuut van Griet Op De Beeck. Ze schreef zo mooi over papa dus ik wil weten of ik het boek van haar ook zo mooi vind. Ik krijg tranen in mijn ogen van al die boeken. En plots is het allemaal zo droevig. Papa die nooit meer iets zal kunnen lezen. Ook niet mijn boek.

Iemand roept: ‘Dirk!’ Mijn hart maakt een sprongetje en ik draai me met een ruk om. Een oude man spreekt zijn zoon aan. Onbekenden.

Het valt me op dat je in een stad zelden naar de lucht kijkt. In Frankrijk doen we niets anders. Hoeveel tinten grijs zouden er zijn? Maar grijs past nu bij me. Zon kan ik niet verdragen.

Muziek mijd ik. Dan glijd ik direct af.

Pijn als een aanzwellende druk van binnenuit. Alsof je uiteen gaat spatten. Maar ik kan niet wenen. De stoom wordt niet afgelaten. Ze ebt web. Voor even.

Hypochondrisch gedrag. Moeite met slikken omdat ik zo’n pijn heb in het midden van mijn borst. Van borstbeen tot ruggengraat. Slokdarmkanker. Longkanker. Ik heb het zeker. Of misschien is het gewoon een gebroken hart?

Wilde onrustige dromen. Vol symbolen, angst en verdriet. Papa zoeken in een behekst huis. Ik weet dat hij daar ergens is. Ik loop van de ene naar de andere kamer. Ik blijf hem maar roepen. Er zijn veel meer kamers dan het huis kan bevatten. Het is een eindeloos spookhuis. Ik vind hem nergens. Doodop als ik wakker word. Geen rust, nergens.

De banaliteit van het leven. Jozef zijn huis leeghalen direct nadat papa begraven is. Een heel leven dat in vuilniszakken en dozen wordt gestoken. Alles wat een heel leven verzameld werd, wat betekenis had, wordt herleid tot betekenisloze voorwerpen die niemand nog wilt. Een huis wordt helemaal uitgekleed. Naakt, kwetsbaar.

Verdriet is ook kinderlijk. Papa zei me ooit, toen het slecht ging met super oma, dat hij zich een klein jongetje voelde dat om zijn moeder schreeuwde. En direct erna vroeg hij zich luidop af of dat voor ons dan ook zo zou zijn? Natuurlijk. En ook ik denk aan mijn kinderen en vraag me af waarom je dan kinderen wilt en krijgt? Dat het toch iets heel egoïstisch is als ‘het leven enkel één grote les in loslaten’ is? Existentiële vragen. ‘This too shall pass’.

En ik wil meer leven zoals papa. Waarachtig. Intens. Eerlijk zijn met jezelf en tegenover jezelf. Wijze woorden van papa. En ja, ik moet stoppen met roken. En moet minder drinken. En dringend afvallen. En meer schrijven. En meer spelen met de kinderen. Ze wijze levenslessen bijbrengen. En meer wandelingen maken in de bergen. En meer genieten van de zonsondergang of vallende bladeren. En ik moet meer lezen. En ik moet meer tijd besteden aan mijn familie en vrienden. En ik moet…en ik moet…en eigenlijk moet ik helemaal niets, zeker nu niet.

5 replies on “ Het relaas van een gebroken hart. ”
  1. Lieve Swaane,
    jij hanteert een pen die haarscherp kan beschrijven wat velen onder ons voelen of eens gevoeld hebben maar nooit de woorden vonden om het uit te drukken….Zou het kunnen dat je vader een schrijver was? Kijk, daar herleeft hij alweer, in jouw pen. Jij zou niet zijn wie je bent zonder hem maar toch ook zonder hem zal jij zijn wie je bent. Leef en beleef en oriënteer je op de natuur. Elk afgevallen blad vormt een nieuwe bodem voor nieuw leven. Ik zend je in tussentijd veel liefde en geborgenheid. X

  2. Beste mensen,

    Willen jullie contact met mij opnemen, via mijn email?
    Ik weet niet hoe jullie anders te contacten!

    Lieve groet en sterkte met dit verlies!
    I’ve been there, 8 years ago, sterkte!
    …Maar vergeet nooit dat hij van boven, altijd zal toekijken op jullie!

    XXX

Leave a Reply to Jef en Magda Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.