Mensen zijn gemaakt van dun papier

Lieve  Jozef, lieve lieve opa dierentuin,

Zo’n 9 jaar geleden werd je mijn schoonvader maar onze levens hadden al een aantal keren gekruist. Viool spelend op de muziekavonden bij mijn mama thuis, als bakker van de Biologische bakkerij of als houtbewerkingsleraar op Lohrangrin.

Toen je een deel werd van mijn leven en van mijn familie was dat samen met Frieda. Jij en Frieda, twee vrije zielen. Niet gebonden aan regels en conventies. ‘We leven het leven op onze manier.’ Je hebt je doorheen je leven van meer dan één juk ontdaan. Voor jou geen katholicisme of een autoritaire opvoeding. Nee jij was een ‘hippie pur sang’ voorvechter van Bio, moestuinen, klompen en korte broek, lange haren en baard, en de Steinerschool.

Samen met Annie heb je twee zonen voor wie je met momenten een echte held bent geweest. Toen het einde naderde sprak je veel over het moment dat je je jongens moest ophalen in Temse. Je ogen liepen vol. Je stem brak. Intense vaderliefde.

Voor mijn kinderen ben je opa dierentuin. Samen met de kleinkinderen op de fiets. Razend snel door de stad. Naar de dierentuin. Frietjes en speeltuin. Jij met vaste tred en zij wippend op je schouders. Bij opa thuis de vissen eten geven. Niet teveel. Je werkkelder als een waar speelparadijs. Broekzakjes vol houtrestjes. Jij zal de geschiedenis ingaan als de man die de beste rijstpap maakt van de hele wereld. In de kommetjes met een kroon. Jouw recept blijft geheim en het mijne is nooit goed.

De man van weinig woorden. Dikwijls mijn schaduw in de Handelstraat. Geduldig wachtend op het moment dat de drukte van het eten en het in bed stoppen was overgewaaid. Me helpend met een kind op de schoot te nemen of mee in de potten te roeren. Nadien samen een glaasje drinken en praten. Van jou heb ik geleerd dat stiltes ook zinvol kunnen zijn en niet alle vragen een antwoord verdienen. Zuinig met woorden. Woorden en gedachten eerst herkauwen voor ze los te laten op de wereld.

Samenwerken met Bert, de geheime taal van timmermannen, meesters van het hout en nagels. Dezelfde grote handen. Liefde die door handelingen schijnt. Hout als rode draad doorheen je leven.

Gisteren vonden we jouw dagboek terug geschreven bij ons in Nozières:
Vrijdag 15 februari: ‘het brood zit in de oven, alles verloopt rimpelloos. Ja, hoe eenvoudig kan het leven zijn. Sneeuw, zoon, schoondochter en de kleinkinderen in de buurt. Dankbaarheid.’
Weet dat die dankbaarheid geheel wederzijds is.

Er was ook veel humor.
Zo vind ik twee dagen voor je dood een berichtje op mijn facebook, geschreven midden in de nacht:
‘Een augustijntje d’r bij van een graadje of zeven…
doet ons weer de natuur beleven !
gift van de mannekes van plezier
inderdaad uit….Lier
Weest gerust ik dronk maar een (hik!) vierdeke’.
En ja hoor, gewapend met je zakmes heb je ‘s nachts nog een flesje Augustijn gekraakt.

In de laatste dagen leer ik nog zoveel over je volle leven. Je vrijwilligerswerk bij oxfam en bij de instuif, zingen in een koor, je inzet bij taaloor en florreborre. Met medestappers trok je de wijde wereld in. Je grote muzikale talent. Een cirkel wordt rondgemaakt en gemiste jaren ingehaald met Viviane, Lente en Michaël. Heel mooi.

De doostrijd als recht op een schip staand en onversaagd tot aan de dood toe strijden.
Nooit klagen. ‘Betuttel me niet zo’. Pijn verbijten. Je lichaam was op. Willen opstaan. Wegwillen uit dat bed, uit die kamer, weg uit dat lijf. Je roept: ‘komaan Bert we zijn hier weg!’. Sterven als bevallen. Met pijn, angst, ongeloof en tegenstand.
Dries krijgt gelukkig nog tijd. Dries en Jozef als spiegels van elkaar.
Bert wijkt niet van jouw zijde. Draagt jou. Sust jou. De cirkel van het leven is rond. En dan wordt het stil.

Samen met Fons en Jules huppelend op weg naar jou. Het is ook wel spannend. We maken grapjes samen: ‘niet in opa zijn tenen knijpen en geen vinger in zijn neus!’ Maar bij het zien van een vredig voor altijd slapende opa dringt het ook bij hen door dat er zoiets als ‘nooit meer’ bestaat. Tranen rollen over kinderwangetjes en Jules zegt: ‘mama elke keer als ik stop met spelen komt opa in mijn hoofd’. Fons zegt: ‘ik mis hem zo en nu kunnen we nooit meer naar de dierentuin’.

De frons van  pijn en onrust in je gezicht is gladgestreken. Weer de mooie man die je altijd bent geweest. Slaap zacht.

11 replies on “ Mensen zijn gemaakt van dun papier ”
  1. ik lees,ik leer,ik lach,ik ween,ik geniet,ik heb verdriet,ik denk aan mijn moeder die ik zo vroeg heb moeten afstaan,ik heb toch ook hoop.Jullie zijn zeer sterk,jullie gaan het daar maken,vroeg of laat,maar het gaat lukken.Ik denk aan jullie
    dikke dikke kus Rita

  2. Een verhaal bol van de emoties! Jullie hebben samen intense momenten beleefd in goede en minder goede tijden. Koester de mooie herinneringen!
    Sterkte in deze akelige tijden. Ik denk aan jullie!
    Gert

  3. Prachtig eerbetoon… Krop in de keel.
    Ik ben jullie blog nu pas aan het lezen en ik kan er volledig in verdwijnen. Dromen mag hé.

    Mvg, Tim Peeters

Leave a Reply to Tim Peeters Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.