De troostende berg

De terugrit naar België werd vooral gekenmerkt door non-stop regen van Lyon en dat is eigenlijk twee weken zo gebleven in België. Ik moet het jullie niet vertellen waarschijnlijk.

Gust was dan weer onder de indruk van iets heel anders. Hij bleef maar uit het raampje kijken en herhalen ‘zoveel auto’s’.

 

Heerlijk om thuis te komen in het ouderlijke thuis. Een prachtige grote kerstboom. Kerst en Oudjaar zijn uitbundig gevierd met familie en vrienden. Geweldig om te voelen dat afstand niets doet aan familiebanden en vriendschappen.

 

Het plezier was verweven met verdriet om onze twee zieke vaders. Je wenst niemand lijden en aftakeling toe. Soms is de aanstormende dood iets beangstigend. Dan wil je letterlijk de tijd rekken, van één dag, twee dagen maken. Dan lijkt het afscheid een onmenselijk iets. Enkel een groot zwart gat dat zal overblijven. Gevuld met eindeloos veel tranen.

Maar soms is er ook aanvaarding. Dat dit het leven is. Dan word je nederig. We zullen allemaal ooit dat pad bewandelen. Dan besef je dat je vooral heel veel moet genieten van de leuke dingen. En dat dat in hele kleine dingen kan zitten. Het hand van mijn vader op dat van mij. Een vaderlijke warme blik en een streeltje over mijn wang. Ik die meteen weer vijf jaar wordt en voel hoe het ook alweer was om geknuffeld te worden door die grote sterke papa. Heerlijk was dat. Het kleine meisje in me zal het nooit vergeten.

 

We vinden veel troost en luisterende oren bij elkaar, bij de broers en zussen, bij onze vrienden. Een warm nest is van onschatbare waarde.

 

Op Kerstavond bekijken we oude dia’s die nonkel Guido meebrengt. Van onze reizen naar Zuid-Frankrijk tijdens de zomers ergens in 1981-1982. Ze brengen zoveel leuke herinneringen terug en waarschijnlijk werden reeds daar de eerste zaadjes gepland die ons hebben gebracht waar we nu zijn.

 

We vertrekken met een zwaar hart. Geen van ons beide wil de papskes achterlaten. Het trekt in onze buik. Maar we worden verwelkomd door de prachtigste zonsondergand ooit. Als we de berg oprijden voelen we een rust over ons neerdalen. We zijn thuis! En de berg is als een grote troostende moederborst.

 

We nemen samen het besluit om de bouw van ons huis met een jaar uit te stellen. We willen vrij zijn om op en af te kunnen reizen wanneer mogelijk. Maar misschien nog meer willen we geen huis bouwen als we verdrietig zijn. Wie wil er in een huis wonen dat vol tranen zit? Volgens mij is dat niet goed.

 

Verder herneemt het leven zich hier. Veel buitenspelen en op avontuur gaan. Bert die zijn ‘prikkeldraad’ (Jules) weer laat groeien. De jongens die opnieuw met veel plezier naar school gaan. Gust begint met halve daagjes en vindt het geweldig. Al zal hij nog moeten ontdekken dat ‘naar school’ gaan toch iets meer is dan ‘in de zandbak spelen’.  Zaterdagavonden folk dansen tot je erbij neervalt en dagenlang stijve benen hebben. Een dikke laag sneeuw en wij die elke avond allemaal rond het hardvuur zitten. En als kers op de taart wachten we vol spanning op Jacky’s kleine pups. Leven en dood zijn allebei heel dichtbij.

5 replies on “ De troostende berg ”
  1. Melancholia, nostalgia, parafernalia…
    We hebben het nodig, terugblikken en mijmeren.
    Om te plaatsten, te begrijpen
    Om in de ‘ik weet dat het gaat komen en ik ben me in de juiste richting aan het verschuiven’.
    Uiteindelijk komt het leven naar je toe.
    Liefs
    Jaela

  2. Mooi vertaald, de mix van gevoelens die jullie en ik ook ervaren met de vaders die door het lijden heen gaan terwijl jullie / wij hier proberen er wat van te maken.. Die contradixie. Gelukkige mogen we wenen, lachen… vreugde beleven, kinderen die opgroeien in een propere lucht en het natuurleven ontdekken, het is Leven zoals het is! Nog een fijne verjaardag trouwens Swaane!

  3. Hallo!
    We vonden jullie website via jullie advertentie op Velt ivm vrijwilligers voor de bouw van jullie strobalenhuis…. Vanwaar onze interesse hoor ik je denken? Wel, ik weet niet waar te beginnen…. Het volstaat misschien te zeggen dat wij al een poos aan het plannen zijn om exact hetzelfde te doen als jullie: een ‘nieuw’, ‘echter’ , ‘authentiek’ leven beginnen in de natuur (‘met’ de natuur vooral). We planden om met onze mobilhome te gaan verkennen. In eerste instantie was onze interesse vooral gewekt door de Ariege (ongerepte natuur, veel zon, veel regen…), maar echte plannen qua ‘werk’ hebben we niet (hetgeen natuurlijk een dubbel gevoel vrijheid-vrees opwekt dat jij ook zo mooi verwoordde…). Marjan (verpleegster) werkt momenteel nog en onze kindjes zijn 4 en 6j en ik ben full time aan het plannen/dromen… en zoveel mogelijk aan het bijleren over permacultuur en earthships en strobalen huizen met droge toiletten 🙂 … Het meest frappante besef dat groeit is dat, met zoveel ‘onderwijs’ achter onze kiezen, we niet, maar dan ook niets weten over de meest essentiële oer-wijsheden over overleven… Dus, daar willen we iets aan veranderen…. Enfin, ‘t is weer al langer geworden dan ik had gepland, dus laat maar eens iets weten als je dit leest en hopelijk zijn jullie er mentaal klaar voor om ook op jullie beurt bestookt te worden met onze tientallen vragen :-D.
    groetjes en sterkte vanuit een (ook) besneeuwd Gent.
    Bart, Marjan, Sophie en Niklas.

  4. wat een verhaal. jammer dat ik je niet gezien heb. hopelijk lukt het volgende keer wel.
    de tekening van jules is geniaal. en het brood van bert ziet er heerlijk uit.
    kus

Leave a Reply to EvaDeWinter Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.