Thuis

God wat zijn we blij om weer ‘thuis’ te zijn! Ik vind het zo heerlijk dat ik deze prachtige plek nu mijn thuis mag noemen dat ik het tegen iedereen maar herhaalde: ‘wij gaan over twee dagen weer naar huis’ of  ‘wat zal ik blij zijn om weer thuis te zijn’.

De twee weken die we in Antwerpen hebben doorgebracht hadden iets stormachtigs. En wat was ik daar och zo totaal niet op voorbereid. Ok, de to-do-lijstjes waren verschrikkelijk lang, maar dat het naast zo’n drukke periode ook nog eens zo’n impact kon hebben, daar had ik niet bij stilgestaan. Over een contrast gesproken na die lange rustige periode met ons vijven zo dicht bij elkaar en de natuur…

Het zijn clichés maar toen we Antwerpen binnenreden viel het ons zo erg op hoe grijs een stad wel niet is. Grijze straten, grijze muren, grijze wolken,… En zo’n drukte op de straten. Je moet op zoveel tegelijk letten. Het duurde een paar dagen vooraleer ik weer wat ‘streetwise’ was en niet om de haverklap van mijn sokken werd geblazen.

De hectische, stressvolle levens die er geleid worden maakten ons soms horendul.

Buiten de paperassenwinkel waar we ons moesten doorworstelen was het heerlijk om tijd te kunnen doorbrengen met familie en vrienden. Huizen werden opengesteld. Bedjes waarin we mochten slapen gedekt. Zo lekker gegeten en dikwijls teveel gedronken. Lange gesprekken en schaterlachen. Een prachtige, uitputtende tijd.

Gelukkig volgde ik een meditatiecursus (wat een verrijking) en deed een leverzuiveringskuur (noodzakelijk). Stopte met roken (nu al 16 dagen!). En ik volgde een  imker-initiatie (en kreeg de bijen-microbe stevig te pakken).

Het waren twee overvolle weken maar nu we weer rustig op onze berg zitten kijk ik met een glimlach achterom.

Ik heb geen tijd gehad om zelf foto’s te nemen dus dank aan Viki voor de zwart-wit reeks en aan Annie, Rowena, Arra & Rona voor de andere.