La vie en Rose

Het leven in ons tijdelijk huisje kent zijn hoogtepunt als Oma op verrassingsbezoek komt!

De jongens weten van niets en we hebben hen wijsgemaakt dat we (weeral) naar een huisje moeten gaan kijken. Dat vinden de jongens ondertussen de meest verschrikkelijke bezigheid die je je kan bedenken. Eerst in zo’n klein kantoortje stil moeten zitten, om vervolgens heel lang in de auto te zitten om dan, naar wat zij noemen ‘een krot’, te gaan kijken! Ze snappen er niets van en zo’n dag eindigt altijd weer in jengelende, krijsende kinderen en wij die ons generen tegenover de mensen die met ons een serieus gesprek proberen te voeren.

Dus we hebben ze echt heel veel zoets en lekkers moeten beloven om ze mee in de auto te krijgen. Als we bij het TGV station aankomen vindt Fons het precies een vlieghaven. Bert verzekert hem echter dat dit het grootste immobiliënkantoor ter wereld is en dat er hier binnen een mevrouw op ons wacht om ons een huisje te laten zien.

Als we binnen bijna direct op Oma botsen, zien ze haar niet meteen. Als ze dan ineens beseffen dat ze die vrouw wel degelijk kennen gaat er iets van een shock door hen heen. Ze staan stokstijf stil en worden eerst heel rood en dan heel erg wit. Ik voel me al schuldig dat ik hen dit aandoe. Ze zijn er de eerste minuten alledrie helemaal stil van en geloof me, daar moet je wat voor doen.

Die dag maken we plannen om vanalles te gaan bezoeken en bekijken maar verder dan de markt geraken we nooit.

 

De zonnige week kabbelt verder en de jongens laten zich die extra aandacht van Oma zeer wel gevallen.

Brandnetels uit de tuin voor een soepje.

Bootjes voor op het riviertje hier wat verder.

Sjoelbakken.

Gust zorgt voor al de scharminkeltjes uit de buurt.

Bellen blazen.

Elke dag gaat er een reuze klaproos meer open.

De natuur staat in volle bloei en dat is niet alleen super mooi maar ik krijg ook bijna dagelijks bloemetjes. Heerlijk!

Openlucht cinema.

En voor we het weten zijn de vijf dagen alweer om en zetten we Oma terug af.

Afscheidstaart voor Oma.

Gust snapt er niets van en zoekt Oma regelmatig in één van de kamers van het huis: ‘Waar is Oma?’. Fons en Jules stellen hem dan gerust dat we Oma over 10 daagjes weer terug zullen zien. Ik zeg maar niet dat het wel wat langer zal duren.

Maar ondertussen zijn er zoveel herinneringen en foto’s om te koesteren.

Deze ochtend zaten we met zijn vieren in bad en begonnen ze weer over één van hun favoriete gespreksonderwerpen:

Fons: ‘Wij hebben alledrie in jouw buik gezeten he?’

Ik: ‘Ja.’

Fons: ‘En ik kwam er eerder uit terwijl Jules en Gust nog even bleven zitten he? Want er was te weinig plaats en wij maakten veel ruzie in jouw buik he?’

Ik: ‘Zoiets ja.’

Jules: ‘En jij hebt in de buik van Oma gezeten he?’

Ik: ‘Ja.’

Fons: ‘Dus dan had Oma een super dikke buik want jij, ik, Jules én Gust zaten er dan in?’

En voor ik kan uitleggen dat het in een beetje een andere volgorde is verlopen slaat hun fantasie volledig op hol en keuvelen ze rustig met hun tweetjes verder…

Jules: ‘En toen deden wij heel zot in Oma’s buik en dan wiebelde die heel de tijd zo.’ (schudt met zijn poep heen en weer)

Fons: ‘Ja, en Oma was dan soms wel wat boos maar ze vond het ook grappig want Oma is nooit boos op ons.’

Jules: ‘Nee, Oma die verwendt ons heel erg.’

Fons: ‘Ja, van Oma mogen wij echt aaaalles!’

Jules: ‘Ja zelfs vijf ijsjes op een dag.’

Fons: ‘Ja want Oma die heeft respect voor ons!’

La maison.

Gelukkige is er afleiding na het vertrek van Oma. Hanne, Jonas, Mingus, Oskar, Freija, Aiden en Pitu komen spelen, eten en blijven uiteindelijk slapen.

Een super gezellige boel. Wat is het heerlijk voor ons allemaal, groot en klein, om hier ook al wat vriendschapsbanden te smeden.

(Gust goot zijn bellenblazer altijd leeg in het zwembad, dat verklaart dus het schuim)

Als het huisje uiteindelijk toch leeg is trekt er een stevig onweer over ons heen en de dag erna regent het onophoudelijk.

Maar nu we in een huisje zitten hoor je ons niet klagen: houtkachel aan, Franse chansons op de platenspeler, pannenkoeken, Pastis en spelen maar… La vie en Rose…

4 replies on “ La vie en Rose ”
  1. Leven als God in Frankrijk. Jullie hebben een zalige tijd. Leuk dat er altijd foto’s bij zijn.

  2. Heerlijk! Ik lees altijd met veel plezier jullie avonturen. En de gesprekken tussen jou en de jongens zijn hilarisch 🙂
    Xxx

Leave a Reply to Melle Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.